2ش مهمتره

1- در رسیدن به آرزوهای دوران کودکی لذتیست که در هیچ رسیدنی نیست! حتی قلۀ کوه قاف.

بچه که بودیم تک و توکی بودن که داشتن!.. منم با حسرت نیگاشون میکردم و توی دلم هزاربار میگفتم خوشششش بحالتون

گذشت وگذشششت تا روزگار مارو توی هجده سالگی نشوند سر نیمکت وصندلی دانشگاه..حالا کلی آدم دوروبرم بودن که داشتن! اونم در انواع مختلفش..سیاه..قهوه‌ای..آبی..کوچیک..بزرگ.. چقدر آدمای خوشبختی بودن.

از قضا با یه نفر رفیق گرمابه وگلستان شدم که اونم داشت..واااای که وقتی نیگاش میکردم چقدر قند تو دلم آب میشد. اولش خب نمیشد یهو ازش بخوام به منم بده..گذاشتم تا یه کم یخمون آب بشه. بعد از یکی دوسال که دیگه خیلی با هم ندار شدیم بهش گفتم: ای یار نازنین... ای دوست شفیق..ای زیبای دو عالم... ای فرشتۀ خوشبختی... ای نورِ دو دیده... میشه عینکتو به منم بدی بزنم؟!(چه فکرایی که توی این چند خط در مورد خودم و آرزوم نکردین...هَی وای من)

اونم از خدا خواسته..گفت چرا نمیشه عزییییییزم... حتماً...اصلاً قابل تورو نداره....بعدم از روی چشاش برداشت و دودستی تقدیمش کرد.(بعدها فهمیدم اونم توی سرش نقشه‌هایی داشته پیرامون بنده و خان داداشش)

و اینجوری شد که خانومیه بی جنبۀ ندید بدَید به مدت چندین روز چشای زاپاس همکلاسیشو گرفت و دیگه مگه پس میداد!.. انگار مثلاً یه پُست ومقامی بهم داده باشن که حاضر نبودم به هیچ وجه از دستش بدم. چند روزی از صبح خروسخون تااااااااا نصفه شب که چشم، چشمو نمیدید این عینک یه بند روی چشام بود ..به این امید که خدا کمک کنه به حق پنج تن چشای منم ضعیف بشه وعینکی بشم. حتی یادمه چندباری از سردرد و اینکه چشام تار میبینه پیش مامان گله کردم(واقعاً سردرد گرفته بودم).

به اینصورت همه آماده بودن اندک اندک خانومی عینکی بشه.

اون بنده خدا رفیق گرمابه و اینا هم بواسطۀ همون نیت شومی که گفتم لام تا کام حرفی از عینکش نمیزد. بالاخره یه روز که کلاسامون سبکتر بود با همون دوستِ نصفه چشمی، عزم چشم‌پزشکی نمودیم..

رفتیم یه مطب شیک چشم‌پزشکی پیدا کردیم و نشستیم. بالاخره نوبتمون شد.آقای دکتر معاینه کرد ویه سری سوال پرسید وچند تا علامت نشون داد که جهتشونو تشخیص بدم..که حالا بین خودمون باشه ولی چندتاییشونو عمداً اشتباه گفتم. تشخیصشون این بود که چشمای بنده کم از چشم عقاب نداره و اصلا وابدا نیازی به عینک ندارم...فقط باید عینک آفتابی استفاده کنم...

دیگه تصور کنید حال و روز یه شکست خوردۀ چشمی رو!

از اون به بعد دوسه بار قسمت شد به فاصلۀ چندسالی با این و اون برم چشم پزشکی ولی حرف مرد یکی بود.. چشای لامروت ضعیف نشد که نشد تاااااااااااااااااااااا همین اواخر که احساس میکردم بعداز اینکه چند ساعتی سرم توی کتاب یا لب‌تابه سردرد میگیرم(نه از نوع سینوزیتی) یا مثلاً وقتی فاصلۀ اجسام تغییر میکنه یه کم طول میکشه تا واضح اونو ببینم. البته ایندفه مطمئن بودم واقعاً اینطوره..خالی‌بندی نبود.

بمحض اینکه همسری درجریان قرار گرفت اصرار پشت اصرار که باید بریم چشم پزشکی و رفت روی منبر که ازبس مشغول مطالعه هستی چشمات ضعیف شده. ولی خودم میدونستم چشمام ضعیف نشده... ینی مشکلم هرچی هست ضعیفی چشم نیست.. ولی خب عشق قدیمی که از دل نمیره.ازخداخواسته، شال و کلاه کردیم و به اتفاق رفتیم چشم‌پزشکی.

مشکلاتمو گفتم. مراحل معاینه تکرار شد ..همون دستگاه که باید چونه بذاریم روش و بعدشم خوندن علائم مخصوص که بازم همممه رو میدیدم!

 اینبار انگار بزرگتر از دفعۀ قبل شده بودم،همون اول.به آقای دکتر گفتم دکتر!من همممۀ علائم رو میبینم..بنظر خودم چشمام ضعیف نیست فقط همون مشکلاتی رو که گفتم دارم منتها همسر اصرار کردن بیایم.

و تشخیص جناب دکتر:چشماتون ضعیف نیست..فقط عضلات چشمات بخاطر کار زیادی که ازشون میکشی خسته میشن.....و......و...... وشما باید موقع مطالعه, عینک مطالعه بزنید!!!!

یه جورایی خوشحال شدم ولی ذوق نکردم..بهرحال الان بنده یک عدد خانومی هستم با یه عینک که بقول مسئولش از جنس تیتانیومِ اصل(بواسطۀ حساسیتی که به پوشیدن فلزات دارم)با عدسی آلمانی.که البته نه فقط موقع مطالعه بلکه چه بسا عدس پاک‌کردن هم میزنم..کلاً برای هرکاری که قرار باشه از فاصلۀ نزدیک انجام بشه.

2- و اما مورد بعدی که توی عنوان نوشتم مهمتره و بدجور چندوقته درگیرشم!

وقتی چندروزی سردردای سینوزیتی مجبورت کنه همش دراز به دراز بیفتی گوشۀ خونه و حتی حال کتاب خوندن نداشته باشی یهو یادت میفته که ای دل غافل! دو، سه ماه بیشتر به عروسی خواهرجان نمونده و ای بدبخت چه نشستی که خیرسرت مثلاً خواهر بزرگ عروس خانومی. مگه چند نفر چنین سعادتی دارن! اصلاً مگه چندبار قراره خواهر عروس باشی اونم از نوع بزرگش؟!

هیچی دیگه و بدینگونه است که تمام حجم اینترنت خونه البت و صدالبت باید خرج گشت وگذار و سرچ انواع مدل لباس حنابندون و عروسی و مدل مو وکفش و مهمتر از همه نوع آرایش بشه.

موهام که اصلاً امیدی بهشون نیست. یادتونه چند ماه پیش قبل از عمل ته‌تغاری رفتم کوتاهشون کردم؟نشون به این نشون که دریغ از یه ذره رشد! احتمالاً باید برم توی فکر اکستنشن(درست گفتم؟)

از خدا که پنهون نیست از شما چه پنهون رفتم توی یه فازایی که هرکاری میکنم نمیتونم بیخیالشون بشم!روم به دیفال افتادم به صرافت هاشور!

عرضم به حضورتون خدا زحمت کشیده یه چشم وابرویی بهم داده، حالا نه درحد سحرو افسونگری ولی خب زیادم بد نیست..ولی بسوزه پدر مُد. تازه در مورد بوتاکسم کلی مطلب خوندم! منتها هر چی جلوی آینه خودمو ورانداز کردم فعلاً چین و چروکی ندیدم که برطرفش کنم.. عمل بینی هم که کلی دنگ و فنگ داره. منم فعلاً نه وقتشو دارم نه پولشو... فقط می‌مونه ابرو.. که مثلاً پُرترشون کنم...خب نمیشه که هیچ کاری نکنم! بالاخره باید یه تغییری، تحولی، چیزی....و چه بهونه‌ای بهتر از عروسی خواهرجان؟...

حالا چند روزه که دوره افتادم تحقیق میکنم یه هاشورکار خوب که از قضا دکتر هم باشن پیدا کنم. یه نفرو درنظر دارم ولی...

ولی گفتم یه سر بیام اینجا یه صلاح مشورتی کنم ببینم از بین دوستای نازنین وخواننده‌های محترم بپرسم کسی انجام داده؟..

با توجه به تحقیقاتی که کردم بهترین کار اینه که از محدودۀ ابرو بیرون نزنم. خودمم نمیخوام خیلی متفاوت باشه یا از این مدلای کوتاه و پهن و بلوند باشه. میخوام توی مایه‌های ابروی خودم باشه فقط مثلاً دم ابرو پُرتر بشه.

الهی که برق220 ولت آدمو بگیره و جَو نگیره...بلند بگو آمممین