نگارشی کهن‌وار

ملت با گوشی‌های جورواجور خود در هر حالتی از نشسته بگیر تا خوابیده و نیم‌خیز وجهیده در فضا؛ با آرایش‌های شرقی و غربی و عربی و چه بسا یمنی؛ عکسهای یهوئی میگیرند... آنوقت بندۀ حقیر روز گذشته یهوئی تصمیمی اتخاذ میکنم دال بر آش یهوئی!

نمیدانم آش است یا سوپ ، ولی درنوع خود معجونی می‌شود که تا بحال مخالف میل کسی نبوده است که هیچ.... بسیار هم محبوب قلوب و ابصار واقع شده.

صدالبته که این آش، نذری پیش‌درآمد بود در راستای اتفاق مهم روز ششم!..

دوستان دلواپسی! که نگران روابط فیمابین بنده و زوج مکرم به تبع اتفاقات و شرح ماوقع در پست پیشین شدند، در جریان باشند که از آنجا که گفته اند زن وشوهر دعوا کنند..... آگاه باشند که اتفاقاً باید باور کنند!..

 اما از آنجا که بنده و جناب همسر تا اندازه‌ای راه مشترک را پیموده‌ایم چاره‌ای نداریم جز اینکه بعداز اینکه هردو مخ یکدیگر را شستشویی اساسی دادیم کوتاه آمده و به روال سابق برگردیم.. جز او چه کسی شبها حال مادری را تماشاگر است که آنقدر اشک می‌ریزد تا به هق‌هق بیفتد و دست بردهان خود میگذارد مبادا جگرگوشه هایش بشنوند.. جز او چه کسی میتواند آرام بگوید: بسسسه...توکل کن

 تنها سه روز دیگر به روزهایی مانده که باید اساسی‌تر تکیه‌گاه هم باشیم.

ضمیمه1: این پست از جانب یک مادر خسته و پریشان نوشته شده که امروز از مباحثه‌ای فجیع با معاون بیرحم مدرسه‌ای که میگفت مرغ فقط یک پا دارد و نمیدانست درمقابلش مادری دل‌نگرانِ روزهای آتی ایستاده که اگر جناب مدیر، ایشان را به اتاق خود فرانخوانده بود خرخره‌اش را میجوید...برگشته.

ضمیمه2:میگویم حالم خوب است ولی باورش با دلتان.

ضمیمه3: دل به یاد ایام سپردیم و قلم اینگونه راندیم شاید که با این سبک نگارش کمی آرام شویم ...شاید.